Ik ben Caitlen.

Hi, daar ben ik weer na een lange radiostilte. Lees je mee?

‘Wat doe je eigenlijk? Studeer je nog of werk je al?’ een vraag die ik sinds ik verhuisd ben vaak heb gekregen. Een hele gewone vraag die ik zelf ook stel aan mensen die ik voor het eerst ontmoet. Maar voor mij een vraag waar ik nooit echt een goed antwoord op wist. Want hoe vertel je aan mensen dat je ziek bent, niet meer beter wordt en ook nog eens een Wajong hebt. Dus afhankelijk van wie de vraag vroeg antwoorde ik die vraag met ‘oh ik heb even een jaartje voor mezelf genomen’ of als ik die persoon daarna nooit meer zou zien zou ik antwoorden ‘ik heb gestudeerd en ben nu een beetje aan het rondkijken’. Een antwoord dat niet waar is, maar ook niet gelogen is. Want ik heb gestudeerd, ik ben een beetje aan het rondkijken en heb ook een jaartje voor mezelf genomen. Maar het is niet een heel eerlijk antwoord.

De laatste maanden gaat het mentaal met mij niet goed. Iets wat ik gewend ben omdat ik vaak last heb van een winterdepressie en het is immers winter. Maar zonder dat ik goed kan uitleggen wat, voelde ik iets anders. Het gevoel van falen, mislukt zijn en alles wat ik deed had een negatieve laag. Hoe langer de weken duurde, hoe meer ik het gevoel kreeg dat er iets anders aan de hand was. Misschien wel iets waar ik wat meer hulp bij nodig had. Dus met een heleboel dank aan mijn moeder (zelf had ik namelijk nooit om hulp gevraagd) zat ik eind december bij de huisarts, een nieuwe man die ik nog niet kende. Maar hij prikte overal door heen, de gedachtes die ik had waren normaal met wat ik mee had gemaakt, de verhuizing heeft weer oude wonden opgerukt en het was logisch dat ik het allemaal even niet meer wist. Toen ik vertelde dat ik mij zo schaamde omdat ik een Wajong heb en op de vraag ‘wat doe je eigenlijk’ nooit een goed antwoord wist, zij de beste man ‘gewoon, jij bent Caitlen met een Wajong en je bent ziek’ daar is niks geks aan. Als mensen meer wilde weten dan zouden ze dat vragen en anders was dat het gewoon. Ik moest daar om lachen, zo simpel is het echt niet, gewoon even vertellen aan mensen dat ik een Wajong heb en ziek ben. Als het echt zo makkelijk was dan had ik dat natuurlijk al gedaan. En toch, de weken verstreken en op de vraag wat ik deed, antwoorde ik ineens tot mijn schrik dat ik gewoon ziek was. Daar liet ik het bij, het antwoord op de volgende vraag ‘wat doe je dan’ was dat ik ‘gewoon een Wajong heb’ en daar lieten mensen het vaak bij. Wat luchtte dat op, mensen wisten nu dat ik gewoon ziek was en een Wajong heb. Negen van de tien keer werd er niet verder gevraagd en als er al een volgende vraag kwam, was dat uit pure interesse.

Maar nu vraag je je vast af, waarom schaam jij je voor je Wajong. Het is toch fijn dat het bestaat en dat je er gebruik van mag maken? Ja, dat is absoluut waar. Maar er ligt toch een bepaald vooroordeel op mensen die gebruik maken van een Wajong. Als je het googelt kom je verhalen tegen van mensen die doen alsof ze iets hebben waardoor je een Wajong krijgt, maar vervolgens helemaal niks meer doen. Verhalen van uitkeringstrekkers die lui op de bang een zak chips naar binnen werken en de hele dag netflixen. Nou, daar hoef ik absoluut niet mee vergeleken te worden. Zo ben ik niet. Dat weten de mensen om mij heen wel maar de mensen die ik voor het eerst ontmoet niet. Die mensen zien een ogenschijnlijk gezond meisje van 21, wat moet die met een Wajong. Dat is dus het wrange, ik hoef mij niet te schamen voor wie ik ben en wat ik doe. Maar toch gebeurt het omdat er een stereotype hangt op personen zoals ik. Die gewoon ziek zijn en een Wajong hebben. Dat snap ik ergens wel, want ik hoef niet te werken voor mijn geld en toch krijg ik elke maand een bedrag op de rekening. Maar ik denk niet dat de mensen die zo denken, snappen dat ik wel werk. Mijn leven is mijn werk, elke dag weer wakker worden, medicijnen nemen waarvan je weet dat ze niet eeuwig hun werk gaan doen, opstaan, aankleden, eten, bewegen, dingen doen, gezellig zijn en nog veel meer. En dat alles met een beperkte energie die ook nog eens elke dag anders is. Dat is mijn werk.

Dus, ik ben Caitlen, ziek en heb een Wajong. Niks geks aan.