Hi
Het is alweer bijna 25 februari, een dag die voor vele een dag als andere is. Maar niet voor mij, 25 februari is het al weer 6 jaar geleden dat ik aan mijn hart geopereerd ben. Een dag die mijn hele leven voorgoed moest veranderen. Dat deed het ook, maar niet op de manier die de 14 jarige ik destijds bedacht had. Maar het leven kan soms raar lopen, zo was de dag ineens geen de dag meer. Maar een dag waar ik met gemengde gevoelens op terug kijk. Precies een jaar later begon ik aan de tafel van het revalidatiecentrum dit blog. In eerste instantie om met jullie te delen hoe het met mij ging maar ook om mijn tijd de doden. Soms lees ik wel is verhalen van toen terug, dan moet ik af en toe kei hard lachen en soms ook een beetje huilen. Maar wat is het ontzettend fijn om een dagboekje te hebben van die tijd.
Revalideren als onzeker iel 15 jarig meisje was niet niks. Ik had het ontzettend zwaar op die plek. Sommige van jullie zullen nog wel weten dat ik daar gepest ben geweest en ook een keer aangevallen werd. Er op terug kijkend waren de dingen die er gebeurde alles behalve oke. Maar ik was 1,60 m, blond, dun en mega onzeker. Het moest wel door mij komen. Dat heeft diepe gevolgen gehad op mij als persoon nu. Naast dat ik er sterker van geworden ben, heb ik ook een boel krasjes opgelopen. Een voorbeeld hier van is dat het mij enorm veel moeite kost om iemand te vertrouwen. Al gauw komt er achterdocht, meent die gene wel echt wat hij/ zij zegt. Wat raar dat zij ineens met mij wil afspreken. Maar ook het delen van mijn verleden kost moeite, zou die gene wel echt begrijpen wat er is. Niet denken dat ik het verzin, dat het niet bestaat etc. Het is misschien raar maar ik vertel nog liever mijn hele levensverhaal aan mijn blog en dus jullie dan aan een persoon. Het opbouwen van een echt sterke vriendschap kost veel moeite. Bang om mijn eigen glazen in te gooien. Daar kan ik nog iedere dag boos om worden, waarom moest er gebeuren wat er destijds gebeurd is. Waarom moest iets wat mij zou helpen, zoveel krasjes achter laten. Na jaren therapie ben ik dit jaar voor het eerst echt alles alleen aan het doen. Al die emdr, trauma verwerking, therapieën, lessen over lichaamsbelasting en PMT (psycho motorische therapie) heeft absoluut geholpen. Ondanks dat er nog genoeg te verbeteren valt, ben ik er klaar mee. De stappen die ik heb gezet zijn mega groot, zowel fysiek als mentaal. Elke dag zet ik een stapje in de goede richting. Maar het is zwaar, stappen terug zijn er ook nog vaak genoeg. Nu al helemaal. Maar ondanks dat ik het soms zwaar heb, zie ik steeds vaker dat er genoeg is om voor door te gaan. Het lekkere lente zonnetje dat nu weer vaker aan het doorbreken is. Een leven zonder studie, rustig, soms saai en frustrerend. Maar bovenal een minder druk gestrest hoofd. Wat een leven zonder studie als 20 jarige inhoud vertel ik een andere keer.
Het is dus 6 jaar geleden dat mijn hele leven veranderd werd. Het is 5 jaar geleden dat mijn blog voor het eerst online kwam. Dat kan ik niet aan mij voorbij laten gaan, ik wil graag met jullie delen hoe het is om mij te zijn. Of nou ja, hoe het was om als tiener een open hart operatie te onder gaan. De innerlijke struggle van groot willen zijn maar van binnen het liefst willen huilen van verdriet. Het anders zijn dan je leeftijdsgenootjes, achter lopen, niet mee kunnen doen. Want dat is toch wel het aller kutst (excuse my language) van tiener zijn en gewoon weg anders zijn. Ook al ben je het zelfde, je zult altijd anders gezien worden. Ook al probeer je met volle overgave aan te tonen dat je echt wel mee kunt doen.
In mijn volgende blog (staat al online) kun je lezen hoe het is om een open hart operatie te krijgen als je 14 bent. Compleet met levens echte herinneren. Not going to lie, ik heb al met tranen achter mijn laptop gezeten. Wat is herbeleven toch vervelend!
Succes en soort van veel lees plezier.
Liefs Cait
