What a ride its been deel 2

Hi allemaal,

Eigenlijk had ik mij 2020 heel anders bedacht, wie niet? Het lijkt een beetje alsof we in een of andere enge film zitten. Een hele slechte enge film. Het is alweer juni en voor mijn gevoel had het ook nog best januari kunnen zijn. Ook mijn leven is een grote rollercoaster (wanneer niet) en dit blog had ik eigenlijk niet willen schrijven. Niet willen schrijven omdat ik niet zou willen dat het de waarheid was. Maar het is tijd om weer eens open en eerlijk te zijn. Want ondanks dat ik tegen iedereen in real life zeg dat alles ‘wel lekker’ gaat of ‘jaa gaat goed hoor’ is de werkelijkheid ietsje anders. Als je mij op facebook volgt, heb je wel gelezen dat ik een paar heftige weken heb gehad, dat klopt. Lees je mee?

Sinds september 2019 volg ik de opleiding onderwijsassistent. Een opleiding die goed bij mij past, de stof die ik leer vind ik superinteressant, ik heb een leuke stageklas en supergoede begeleiding. Klinkt goed he? Vond ik tot kort geleden ook wel. Maar eigenlijk is het niet goed, de opleiding kost mij veel moeite, het aanwezig zijn vind ik lastig. Twee dagen in de week stage, drie dagen in de week school. Het is allemaal zo leuk en wie mij een beetje kent weet dat ik niet zo goed te stoppen ben. Alles is leuk en alles is helemaal mij.

Toch heb ik er helaas voor gekozen om te stoppen met school/-het volgen van een opleiding. Ik zal uitleggen waarom, het volgen van een studie kost nu eenmaal veel tijd en energie. Van iedereen, uit veel verschillende gesprekken is gebleken dat ik die energie maar voor de helft heb. Gelukkig kon ik vanuit school ook sommige vakken alleen online doen, waardoor ik niet meer van half 9 tot half 6 (!!) naar school hoefde. Dat luchtte op, maar dat betekende ook dat ik thuis nog meer huiswerk moest maken. Namelijk dat werk dat ik niet in de les hoefde te maken en de extra opdrachten. Dit viel mij al snel zwaar, dus hoefde ik sommige opdrachten niet te maken om alsnog een voldoende te krijgen. Dat was ook mega fijn, maar het voelde ook als cheaten. Ik kreeg ook een maatje toegewezen, inmiddels is ze een goede vriendin van mij. Als ik er niet was, dan regelde zij dat het juiste bij mij terechtkwam. Ik maakte schema’s, wat moest ik maken en wat kon ik laten. Ik kreeg ook iemand die samen met mij de wat moeilijkere vakken maakte, bijvoorbeeld burgerschap. Een vak waarbij je hele lange teksten moest lezen en veel concentratie nodig had. Juist die concentratie die ik nog steeds mis. Het was zo fijn om te voelen dat iedereen het beste met mij voor had. Dat ik welkom was met al mijn gebreken en alle extra hulp kon krijgen die ik nodig had.

Op stage had ik die begeleiding niet, ik had een fijne stagebegeleider die mijn situatie snapte maar tegelijk met het aanmoedigen mij ook demotiveerde. Want in het echte leven kon ik niet op maandagavond appen dat ik dinsdag niet kon komen. Ook stond ik niet altijd aan, waardoor ik niet adequaat genoeg kon reageren op de kinderen. Er zit een kern van waarheid in, want zo voelde ik dat soms ook. Maar dat kwam omdat ik naast stage ook nog stageopdrachten had, waar ik heel veel verslagen van moest maken en heel veel praktijk moest verwerken naar theorie. Helaas kun je weinig aanpassen aan stageopdrachten, want als je er een niet inlevert kan dat je hele diploma op het spel zetten. STRESS! Dus ik ben als een dolle gaan werken, huiswerk maken, stageverslagen typen, proberen nog een sociaal leven op school te leiden. Wat ook moeilijk is als ik er maar de helft van de tijd ben en dus niet echt mee doe. Dit alles resulteerde dat ik voor de kerstvakantie al huilend bij mijn begeleiders zat en vertelde dat ik het echt niet meer kon. Toen was stoppen nog een makkelijke optie, daar was ik het mee eens. Want ik stop sowieso niet graag ergens mee.

Maar toen ik uitgeblust en met een lege batterij nog vlak voor corona bij de ergo zat en zei dat ik het echt niet meer kon, wist ik dat ik mijn leven moest veranderen. Dadelijk had ik nog een burn-out voordat ik überhaupt mijn diploma zou halen. Ik besloot te stoppen met autorijles, iets waar ik al 2,5 jaar mee bezig was maar in een vicieuze cirkel van het CBR terechtkwam. Het werd steeds moeilijker en toen ik tijdens mijn laatste rijles twee keer bijna tegen een boom aanreed, wist ik dat ik moest stoppen. Maar ook mijn rijinstructeur vond stoppen een makkelijke optie. Ik ook nog steeds, maar wist dat ik het moest doen. Er kwam weer iets meer rust in mijn leven en toen kwam het coronavirus.

Hoe verschrikkelijk eng, stom, klote en dom dat virus is, het heeft wel mijn ‘leven’ gered. Ik kon uitrusten zonder dat ik iets van school miste. ‘s ochtends rolde ik uit mijn bed en volgde les in mijn pyjama. Mega chill. Je zou denken dat het corona mij tot rust liet komen en dat ik weer meer zin had in school. Ik had ook zin in school maar ik voelde tegelijk ook een soort rust die ik niet kende. Het voelde fijn om thuis te zijn, om even te kunnen ademen en niet continu te denken aan school. Want de lessen volgde ik thuis en de opdrachten maakte ik in de les. Ik leverde in periode 3 meer in dan ik ooit eerder heb gedaan. En toch, het klopte niet meer. Ik kon niet meer, het idee dat ik volgend jaar weer twee dagen stage en drie dagen school moest doen en ook nog eens voor een deel examen, dat idee gaf mij een mega gespannen en angstig gevoel. Er moest duidelijk iets veranderen en in goed overleg met ongeveer alle hulp die ik heb, ben ik uiteindelijk gestopt met school.

Als je dit nu leest dan snap ik dat het als een verrassing komt, misschien een rigoureuze beslissing die impulsief over komt. Maar ik hoop dat ik in deze lange blog heb kunnen uitleggen dat ik niet zomaar even snel tot deze beslissing ben gekomen. Want het was een moeilijke keuze!

En nu? Wat ga ik nu doen met mijn leven? Om heel eerlijk te zijn heb ik op dit moment nog geen idee. Ik ben bezig met de aanvraag van een wajong en ga waarschijnlijk vrijwilligerswerk doen. Misschien nog een cursus on the side. Maar voor nu ga ik vooral bijkomen, uitrusten en gewoon even niks doen.  Iets waar ik heel erg aan toe ben!

Heb jij nou een idee van wat ik zou kunnen doen? Qua vrijwilligerswerk in de omgeving Den Haag of misschien een tip waar ik naar op zoek kan gaan? Let me know! Ik sta altijd open voor tips.

Liefs,

Cait.