Hoi lieve mensen,
Kerst staat voor de deur en dat betekent dus ook oud en nieuw. 2018 is weer voorbij, het jaar waar in ik 18 werd, examens haalde, een vervolgopleiding uit koos en mijn eerste rijles had.
Ook het jaar dat ik 2 ziekenhuisopnames van elk 2 dagen heb overleefd, het jaar waar in ik ontslag nam van mijn werk bij de Hema. Het jaar waarin ik paginagroot in het landelijke AD verscheen, het jaar waarin ik met mijn oudere broer naar Engeland vloog terwijl het sneeuwde en dus een rampzalige vlucht was. Het jaar waarin ik afscheid nam van mijn psycholoog en alles ineens zelf moest gaan doen. Het jaar dat ik de overstap maakte van kinder poli naar volwassen poli.
Mijn oorspronkelijke plan was om een brief te typen aan 2018, zoals ik elk jaar doe. Maar ik heb eigenlijk veel te veel uit te leggen.
De laatste keer dat ik iets schreef op mijn blog was het vrij dramatisch en heftig. Toen voelde ik dat zo sterk. Maar nu ik het terug lees denk ik ‘jeetje meid een tandje minder mocht ook wel’, maar goed dat was toen (het klopte allemaal wel hoor). Inmiddels zijn we 3 maanden verder, heb ik wat meer antwoorden en zie ik het allemaal wat rooskleuriger in. Nou geeft dat van vorige keer wel een stukje realiteit mee maar nu zou ik het anders hebben aangepakt.
Afijn, 10 januari word ik opgenomen in het ziekenhuis. Ik mag mij er om 09:00 melden en mijn eerste ingreep hoort om half 11 plaats te vinden. Ze gaan een soort scan achtig iets doen om te kijken of ik ergens in het diepste longvaatje van mijn longvaten stelsel een longembolie/bloedpropje heb zitten. Uit alle eerdere scans is gebleken dat er een kans van 1% is. Maar het zou natuurlijk zonde zijn als dit het hele probleem veroorzaakt en het gewoon gemist wordt. Mocht dit zo zijn is niet alles opgelost helaas. Daarvoor zou het er dan al te lang zitten en is de schade te groot. In de middag heb ik een hartkaterisatie. Hier gaan ze de drukken meten in mijn hart/longen om een totaal plaatje te krijgen wat helemaal up to date is. Vanuit daar wordt een nieuw plan bedacht. Uit mijn bloedonderzoeken kwam naar voren dat er het een en ander te hoog of te laag is. Maar niks is echt shocking. Je zou er ziektes aan vast kunnen knopen maar daarvoor is het nog te vroeg. Ze prikken die opname ook weer nieuw bloed.
Hoe het er nu naar uitziet heb ik vooral heel veel pech. Dat is een beetje het moraal van dit verhaal. Mijn artsen geloven alleen volgens mij nog niet helemaal dat dat het is. Ik hoop met ze mee want een logischere verklaring zou wel fijn zijn! Mocht ik echt heel veel pech hebben en er geen logischere verklaring te zijn dan krijg ik misschien nieuwe medicijnen. Een pilletje dat iets meer effect gaat geven dan de troep die ik nu slik. Ik ben er klaar voor, klaar om weer echt te gaan leven. Mijn leven terug te krijgen. Of dat wat ervan over is, want dit is ook drie keer niks.
Uiteraard houd ik jullie op de hoogte van alle ontwikkelingen.
Op dit moment heb ik geen goede voornemens behalve minder chocola eten, maar dat gaat nooit lukken. Ik wil vooral weer opknappen, wat meer energie terugkrijgen en leven. Echt even leven. Bucketlist dingen vervullen en gewoon genieten van het leven (mega zweverig ik weet het). Dat is wat ik wil en daarmee sluit ik dit jaar af.
Joe!
Liefs Cait.
“Never let your fear decide your future”
