Aloha, (lekker zomer begin, past niet bij het weer)
Wat heb ik een respect voor jou! Wat doe je dat goed! Ik zou dat echt niet kunnen! Wat heb je een positiviteit en doorzettingsvermogen. Zouden mensen dit zeggen omdat dat moet? Omdat ze niet zo goed weten wat ze anders zeggen moeten? Laten we eerlijk zijn, iedereen die zegt dat ze het nooit zouden kunnen volhouden, die praat bullshit. Je hebt geen keus, ik heb er niet voor gekozen om ziek te worden/te zijn. Maar ik ben het wel geworden, moet ik daarom in een hoekje gaan zitten om niet meer gezien worden? Als ik iets niet (meer) kan, dan zoek ik wel een anderen manier, nou ja dat is wat ik probeer te doen. Maar leven als de uitzondering is niet altijd alleen maar rozen geur en manen schijn.
Het is niet dat ik mezelf continu als de uitzondering zie, maar vaak willen mensen graag een oogje dicht knijpen. Waarschijnlijk denken ze dat ik het toch al zwaar heb, dus dan hoef ik niet altijd naar de regels te luisteren. Voor de ‘gezonde’ mens klinkt dit als muziek in de oren, altijd maar je eigen ding doen. Maar ik wordt er ontzettend lui van. Dat klinkt misschien raar, maar op school krijg ik vaak dat extra dingetje voor elkaar. Een dagje langer ziek, in de aula werken waar heel toevallig mijn vriendinnen een tussen uur hebben en lekker lang kletsen in de pauze wat resulteert in net iets te laat komen in de les zonder consequenties. Om nog maar niet een boekje te openen over mijn klets gedrag in de les. Je kunt wel stellen dat ik graag klets, maar ach. Het is ook niet zo dat ik daardoor helemaal niet meer werk, maar voor mij is het net iets te makkelijk om het kletsen met mijn vriendinnen voor te laten gaan.
Maar ik zit met een reden op het speciaal onderwijs, mijn lichaam en ik zijn ontzettend snel moe. In mijn vorige blog vertelde ik over dat ik hoogstwaarschijnlijk bloedarmoede had, nou dat had ik dus ook. Gelukkig bestaat er tegenwoordig ferrofumaraat ook wel ijzer. Naast dat ik zo moe ben, was ik ook nog continu verkouden, geen puf meer en was alles te veel. School schoot er bij in en even zakte ik terug in de periode van eind vorig jaar. Het ijzer deed zijn trucje en verkouden ben ik bijna niet meer (klopt af). Toch moet ik iets vertellen, een paar weken terug heb ik besloten te stoppen met werken. Voor veel van jullie waarschijnlijk verrassend, voor mij ook wel. Ondanks dat ik er soms dacht dat ik er energie van kreeg viel het toch tegen. In de weken dat ik zo moe was hoefde ik bijna niet te werken, of melde ik mij ziek. Iets niet zo typisch mij, want ja ik ben altijd van het doorgaan. En toch voelde die weken die ik niet hoefde te werken, ondanks de eeuwige vermoeidheid heerlijk ontspannen. Ik hoefde nergens rekening mee te houden, kon doen wat ik wilde doen en voelde mij relatief ontspannen. Je snapt dus wel dat ik vrij impulsief maar toch verstandig ervoor heb gekozen om mijn ontslag in te dienen. Iets wat ik eigenlijk niet wilde, nooit niet, want het ging tocht goed? Maar je kunt jezelf niet eeuwig voor blijven liegen, doorgaan en daarom nog moeier worden. Toch? Inmiddels werk ik niet meer voor de hema, geen blauwe of paarse polo meer aan. Het voelt ontspannen en toch baal ik. Want ik had minder kunnen werken, misschien maar 2 uur per keer. Of 2 uur in de week, ipv 6. Maar of ik doe het goed, of ik doe het niet. Soms wil je gewoon even normaal zijn, niemand die weet dat ik ziek ben. Dat wist de helft ook niet, dat voelde goed. Niemand had het door, ik kon goed mee draaien. Maar toch voelde het niet goed. Deze uitzondering wilde ik niet zijn.
Tuurlijk ben ik blij met de dingen die ik nu al bereikt heb, trots op mezelf als ik terug kijk naar hoe het een paar jaar terug was. Zelfs een jaar geleden was drama, maar door dit soort dingetjes wordt je toch even met je neus op de feiten gedrukt. Hoe normaal je ook probeert te zijn, zelfs dan is het niet rozen geur en manen schijn.
Vandaar dat ik ook even iets stiller ben geweest op de blog, het ging even niet zo goed. Maar het gaat elke dag weer een klein beetje beter.
Liefs Cait,
