Kinderen met een vechtershart

HeyHoi

Wow wow wow, is denk ik wel het woord dat bij vandaag past. Ik ben overladen door lieve en bemoedigende worden en ook veel mensen die zich in zekere zin in mijn verhaal herkennen. Eerder vandaag typte ik al een klein blogje, niet met heel veel worden/uitleg. Maar deze meid gaat gewoon naar school en heb heel slecht in een tussenuur dat zitten typen. Want vele van jullie zijn nieuw, dacht dan is het wel leuk om even snel iets te lezen. Maar nu heb ik eindelijk wat meer tijd om te schrijven over wat er mij is overkomen.

‘Caitlen, we zoeken nog iemand die een interview aan de krant wilt geven. Voor stichting Hartekind, wil jij dit doen?’ luide het appje van een van de dames van stichting Hartekind. Nog voordat ik er goed en wel over had nagedacht typte ik ja terug. Later besefte ik mij wat ik had beloofd, bloggen is leuk maar ik had nooit gedacht dat ik er een krant mee zou halen. Tuurlijk het is een droom, maar zo lang blog ik nog niet en ook niet heel professioneel. Ik ben gewoon een meisje dat letters typt en verhalen deelt met anderen. Wel mijn verhaal, wellicht dat dat het verschil maakt. Ondanks dat ik geen moeite heb met praten over mezelf, integendeel haha. Vond ik dit toch best wel eng. Ik was ervan overtuigd dat dit voor het regionale dagblad was. Voor mij zou dit dan AD Haagse courant zijn, prima. Toen er vervolgens ook werd gezegd dat er een professionele fotograaf mee zou komen, dacht ik nog niet van ‘goh misschien is het toch allemaal wat serieuzer’. Een hele leuke journalist stond op donderdag middag voor mijn deur, na een uur lang gepraat te hebben vroeg mijn moeder puur uit nieuwsgierigheid of het landelijk was. ‘Jazeker, dit komt in alle versies van het AD en de wat kleinere regionale kranten waar we mee samenwerken’ zei hij en vertrok. De foto’s werden door een net zo’n leuke fotograaf gemaakt en toen was mijn mini avontuur alweer afgelopen. Daarna drong pas tot mij door dat ik landelijk ging. Met blog vermelding en toffe foto’s erbij. Ships.
Ik had nooit echt grenzen gesteld voor mezelf, in hoeverre ik zou gaan met mijn blog. Tuurlijk ik wil ‘populair’ worden, maar het is ook gewoon een manier van mijn verhaal delen en niet iets waar ik voordelen uit wil halen. Het is iets wat ik met liefde doe, maar ik heb het nooit een heel aantrekkelijk idee gevonden om helemaal met de billen bloot te gaan. Afijn, voor stichting Hartekind heb ik zoiets wel over. Plus het interview was al afgenomen en there was no way back. Maar nu ik het interview heb gelezen, ben ik mega blij ermee. Ontzettend trots, dat ik op deze manier mijn steentje heb bij kunnen dragen aan stichting Hartekind. En dat mijn verhaal de wijde wereld is ingetrokken. Voor heel even voel ik mij een beroemde Nederlander 🙂 maar inmiddels voel ik mij gewoon pittig trots.

Mijn complimenten naar de journalist, hij heeft er een heel sterk artikel van gemaakt. Dat staat als een huis en waarvan ik prima vind als iedereen het leest. Alles klopt als een bus (behalve dat ene kleine spelfoutje onder een foto van mijn naam, maar dat blijft hihi) en er wordt niks overdreven. Zoals al eerdergenoemd, een stuk waar ik mega trots op ben.

Komende week is het dus Hartekind week. Hier heb ik vorig jaar een armbanden actie voor gemaakt (sommige varianten kun je nog steeds kopen in de shop, leuk voor Valentijn), ik heb al meerdere keren de vraag gekregen of ik nog een actie heb dit jaar. Helaas heb ik daar dit jaar geen tijd voor, maar dit artikel vind ik al een heel goed begin. Een der deze dagen probeer ik ook nog wat meer info te plaatsen over mijn koeien klep en hoe ik 2015 heb ervaren. Plus een update over mezelf 🙂
Ben je nieuw hier? Ergens hier aan de rechterkant kan je je abonneren op mijn blog, dan mis je nooit meer een post 😉 en anders kan je mijn facebook pagina liefscait ook volgen. Of je doet dit allemaal niet, dat mag natuurlijk ook he (haha) 😉

Liefs
Cait