Hey! Het is oke.

Joe,

Ik ben weer terug, even een vakantietje voor mezelf genomen. Hopelijk lees je mee. Een heel persoonlijk blogje om 2018 mee te beginnen. Op naar een nog gezonder 2018!

Het begon eigenlijk rond augustus net na de zomervakantie. Normaal zit ik dan altijd vol nieuwe energie, motivatie en zin. Maar ik merkte aan mezelf dat het dit keer anders was. Ik laat mezelf niet gauw kennen dus dacht er over heen. Misschien dat ik tijdens de vakantie wel wat te veel had gedaan en daar nog moe van was. Daar schoof ik het in het begin op af. Naar mate het later in het jaar werd verdween de complete motivatie om nog iets aan mijn school te doen. Ook verdween de zin en de energie om er op uit te gaan. Mijn bed zag er erg aantrekkelijk uit, maar ik wist uit eerdere ervaringen dat het niks zou oplossen. Hoppa door gaan, soms val je even en dan sta je weer op. Zo gezegd, zo gedaan. Het leek even wat beter te gaan er gebeurde nieuwe leuke dingen waar ik weer veel energie uit kon putten en ik was weer even trots op wat ik al bereikt had. Maar al heel gauw sloeg die trotsheid over in een bepaald gevoel waar ik eigenlijk niet echt een naam bij kan bedenken. Ik merkte dat mijn prestatie druk van vroeger weer voor de deur stond. Het voelde niet als genoeg, ik was ineens niet meer trots op mezelf. Integendeel ik wilde niet meer naar school, dit ging zich uitte in paniek aanvallen. In diezelfde periode werd ik behandeld voor een paar trauma’s die ik opliep in Rijndam. Ik vond het niet gek dat ik dit gedrag ging tonen. Want ja, er  kwam nou eenmaal veel op mijn dak. Toen er ook nog besloten werd dat ik maar beter in twee jaar examens kon doen, was bij mij de emmer vol. Yep het werd mij allemaal teveel, de paniekaanvallen kwamen steeds vaker voor en er voelde niks meer goed. Alles moest beter, dat kon ik niet dus dan moest ik er maar mee stoppen. Ik werd zo’n irritante leerling met een laconieke houding waar ik vroeger zelf altijd een hekel aan had. Toen ik ook nog is de spoedeisende hulp een bezoekje bracht, trok ik mezelf aan de haren. Nu is het klaar! Ik ben over mijn eigen trots heen gestapt en ben na de herfstvakantie open en eerlijk geweest tegen mijn psycholoog. Iets waar ik doodsbang voor was, want ik was er nog steeds van overtuigd dat ik het allemaal zelf wel kon/kan. Hulp had ik echt niet nodig.

Wel dus. Na heel wat gesprekken, leek het weer even wat beter te gaan. Ik wist nu wat er gebeurde en hield mijn paniekaanvallen bij. Ik wist hoe ik er grip op moest hebben en waardoor het kwam. Maar toen gebeurde het, ik was weer is ziek, oftewel wakker geworden met een paniek aanval. Toen ik aan alles merkte dat ik gek ging worden, mijn moeder en ik hebben toen die middag een bezoekje gebracht aan de huisarts. Die gaf mij een receptje voor melatonine en raadde valdispert aan (een rustgevend medicijn dat je gewoon bij de drogist kan halen). Die avond ben ik gewoon gaan werken, want dat was nog een van de weinige dingen waar ik nog blij van werd. Dat was het begin van een hele pittige maand. Ik moest testen af leggen om te kijken waardoor ik zo snel omsloeg van het ene moment blij zijn en het anderen moment verdrietig. Daaruit bleek dat ik last had van depressieve gevoelens, nee dit kwam niet als een schrok. Ik had het al wel bedacht. Maar ik wist wel dat ik mezelf niet depressief zou noemen, depressies zijn er namelijk in vele soorten en maten en ik heb dit van dichtbij zelf meegemaakt. Waardoor ik mezelf niet depressief zou noemen. De term stemmingsklachten vond/vind ik veel mooier en minder heftig klinken.

Inmiddels is het al weer halverwege januari 2018. Ondanks dat ik een gesprek heb gehad met een psychiater en op aan raadde van hem en mijn psycholoog misschien wat gerichtere hulp moet zoeken. Heb ik dit advies afgeslagen. Het gaan een stukje beter. Hoe logisch het ook klinkt hulp krijgen van iemand die er echt verstand van heeft, ik kan dat nu nog niet. Ik moet eerst zelf alles hebben geprobeerd, gelukkig heb ik de beste psycholoog van de wereld. Die voordat ze bij het revalidatie centrum eerst voor een psychische instelling heeft gewerkt. Hierdoor heeft ze veel verstand van trauma’s en anderen dingen die hierbij komen kijken. Samen hebben we bedacht dat ik eerst aan een light versie ga beginnen. Dit houd in dat ik niet naar nieuwe mensen hoef en alleen bij haar ben. Ik krijg weer emdr voor trauma verwerking, maar nu heel breed gericht. We zijn er achter gekomen dat mijn verleden (zonder ziek zijn) niet altijd even positief is geweest. Nog altijd speelt dat een grote rol in het heden. Daarnaast hoe graag ik ook wil denken dat ik het ziek zijn een plekje heb gegeven, is dat nog niet zo. Zeker niet nu ik weer een plekje heb in de maatschappij, denk aan werk en die dingen.

Ik vergelijk graag, wat goed is als het gaat om het aanschaffen van bijvoorbeeld een laptop. Maar niet zo goed, als je je gaat vergelijken met anderen mensen. Wat zij wel kunnen en ik niet. Je maakt jezelf daardoor kapot en dat blijkt nu wel. Noem mij dom of koppig dat ik er voor heb gekozen om nog geen extra gerichte hulp te krijgen. Maar de tijd is er nog niet naar, examens is mei, die gaan al heel veel van mijn energie opeisen. Ik werk graag omdat ik mij dan gewoon weer even de normale 17 jarige vind. Kost energie, maar daar heb ik het voor over. Ik ben ook gewoon een beetje aan het uitproberen, waar mijn lijf wel tegen kan en waar niet. Ontdekkingstocht naar mezelf (alweer of nog steeds).

Waarom ik dit nu deel? Een paar weken terug is er een campagne gestart “Hey! Het is oke. Maak depressie bespreekbaar” van de rijksoverheid. Omdat ik graag dingen deel en een zo reëel mogelijke blik probeer te schetsen op het leven van een ‘ziek’ iemand. Daar hoort dit ook bij en ik vond het een mooie campagne. Ik vind dat mensen er niet over moet praten alsof het een taboe is. Het is iets en telt net zoveel mee als een lichamelijke ziekte. Dus ja, het is oke.

Ik wil hier een soort van serie over maken, met ook tips om goed voor jezelf te zorgen en dat soort dingen. Inmiddels zit ik al op 1128 worden. Eigenlijk een beetje te veel, maar goed.

Dankjewel voor het lezen, vorm je eigen mening hier om heen en doe daarmee wat je wilt. Maar ik heb mijn verhaaltje gedeeld. Dat is wat ik wilde.

Liefs

Cait