Hey hoi,
Daar was ik weer, een tijdje iet wat stiller geweest op mijn blog. Ik weet dit keer eigenlijk niet zo goed waarom, waarschijnlijk een combinatie van een aantal factoren. Maar goed, i’m back en dat is wat voor nu even telt.
En ineens is het alweer bijna 2018, mijn god wat gaat de tijd snel (cliché to the max). Weer een heel nieuw jaar vol met nieuwe dingen en kansen. Maar ja, jullie leven in dezelfde wereld als ik, dus dat weten jullie ook wel. Ik weet dus eigenlijk ook niet zo goed waar ik met deze zin heen wil gaan, maar goed nieuwe kansen dus.
Hoe ouder ik wordt, hoe meer ik mij besef dat ik van geluk mag spreken dat ik hier nog rond loop. Ik heb zoveel kansen gehad en ben daar niet eens altijd heel dankbaar voor geweest. Terwijl ik dat echt ben! Mijn mindset is heel erg van het meer, meer en meer. Ik sta er niet echt bij stil dat ik zo dankbaar mag zijn dat ik er nog ben en dat ik elke keer weer nieuwe dingen mag bereiken. Dat wil ik aan de ene kant wel, maar aan de anderen kant ook niet. Het gaat je namelijk niet in de koude kleren zitten, hoe vaker ik bij mijzelf ga denken “oh zo fijn dat ik er nog ben”, hoe meer ik mij ga beseffen dat ik echt heel erg ziek ben geweest. Dat besef ik mij nu niet zo goed, deels omdat ik heel wat dingen kwijt ben uit die periode, maar ook omdat ik nog jong ben/was. Nu merk ik dus dat hoe ouder ik word, hoe meer ik ga denken van jeetje ik ben echt goed ziek geweest. Ondanks dat ik er graag luchtig over praat, grapjes over maak en doe alsof mijn kleine teen is gebroken, de waarheid licht natuurlijk anders. Het blijft een zwaar en beladen onderwerp.
Wat ik vooral heel lastig vind en wat denk ik nooit echt een goed plekje in mij gaat krijgen. Is dat ik niet weet hoe mijn toekomst er uit ziet, tuurlijk niemand weet dat. Maar om heel eerlijk te zijn heerst er vaak genoeg de angst dat ik niet oud ga worden, ik weet niet wanneer mijn medicijnen besluiten te stoppen met werken en wat mijn lichaam allemaal nog meer voor mij in petto heeft. Ik ben niet zozeer bang voor de toekomst, maar wel eens in de zoveel tijd pittig nerveus. Ik vind het ongelofelijk rot dat ik dat allemaal niet weet, ik houd nou eenmaal graag van denken en vooral logisch denken. Maar mijn logica slaat soms om in onlogische gedachtes, wat dan weer heel erg in mijn nadeel gaat werken. Als ik bijvoorbeeld een belangrijke keuze moet maken, dan wil ik die zo snel mogelijk uit mijn gedachten krijgen. Maar tegelijkertijd ga ik al mijn concentratie leggen op die ene beslissing, ik maak mijzelf dus helemaal gek. Met als gevolg dat ik zo snel mogelijk de beste keuze wil maken en daar ook niet van af wil wijken. In een woord CHAOS daar in mijn koppie, niet al te best dus.
Wat voor mij ook nog steeds heel moeilijk te accepteren blijft is het feit dat ik niet altijd alles kan. Zo ga ik volgende week een leuk avondje uit met mijn vriendengroep, super leuk natuurlijk, maar ik weet nu al dat ik niet alles mee kan gaan doen. Ondanks dat dit met een groepje mensen is die allemaal ‘ziek’ zijn voel ik mij toch vaak het buiten beentje. Juist omdat ik zo graag wil doorgaan wordt ik weer keihard terug getrokken, door of mijn mentale toestand of mijn fysieke toestand. Dus ik ben nu al aan het bedenken hoe ik dit het beste kan gaan aanpakken, hoe ik mijn lichaam zo min mogelijk kan belasten maar wel zo veel mogelijk lol kan hebben. Vet lastig en zo oneerlijk dat ik hier altijd rekening mee moet houden, maar ja dat blijft. Hoe graag ik ook de roekeloze eigenwijze tiener uit wil hangen, ik help mijn eigen er niet bepaald mee. Je snapt, lastig.
De titel van dit blogje is dankbaarheid, ook al zeg en besef ik het mij dus veel te weinig er zijn een aantal mensen aan wie ik zo ontzettend veel te danken heb. Ik denk oprecht dat ik zonder hun in een zwart gat was gekukeld en er niet meer uit gekomen zou zijn.
Om te beginnen mijn ouders, broer, broertje, opa en oma ook wel, mijn bank, taxi’s, steun en toeverlaat en eigenlijk mijn alles. Hoe cliché en eigenlijk zo niet Cait om dat te zeggen, maar soms dan moet het gezegd worden. Daarnaast mijn beste vriendinnetje Daina, geen idee of je mijn blog leest, beter voor je leven dat je dat wel doet, anders dan ontvriend ik je op facebook. Bij jouw kan ik mijn hele hart luchten, we kunnen samen lachen, huilen, overdenken en bespreken alle vette roddels. Kortom de ultieme vriendin! Ook Aaf, Ies, Free, Kim, Talita en Es (die kennen jullie allemaal niet) gewoon hele goede vriendinnetjes. Als laatste ook mijn team zoals ik ze noem, namelijk mijn psycholoog, fysiotherapeut en ergotherapeut zijn echte helden. Voorderest kan ik er nog wel een paar opnoemen alleen dan wordt het voor jullie misschien ook wel iet wat saai, maar deze mensen weten dat wel!
Dan nog een dingetje, ik kwam een paar daagjes terug een heel mooi gedichtje tegen die mijn mentale toestand prima omschrijft. Het meisje die dit heeft geschreven, heeft zelf NAH (niet aangeboren hersen letsel) hier schrijft ze over op haar blog ikbenilana.nl. Bij deze deel ik het gedichtje graag met jullie.
Soms
Soms vergeet ik het
Soms denk ik dat ik het me inbeeld
En soms, heel soms overtuig ik mezelf
Dat het nooit gebeurd is.
Soms voel ik me zo goed dat ik denk
Dat het allemaal onzin is.
Soms lukt me iets, waarvan ik dacht
Dat het onmogelijk was
En soms, heel soms vertel ik mezelf
Dat dromen geen bedrog zijn.
Soms schijnt de zon,
Soms is het zo verschrikkelijk donker
En soms, heel soms is het zwart.
Soms is er hoop,
Soms zijn er tranen
En soms, heel soms is het op.
En met dit gedichtje sluit ik dit blogje af.
Liefs
Cait
