Dromen over later…

Joe,

Eigenlijk wilde ik dit blogje de titel geven “het gaat niet goed” maar dat klinkt zo dramatisch. En ik hou niet zoveel van drama, daarnaast is het dan wel een beetje misleidend. Maar wat er wel aan de hand is? Dat lees je onder de lees meer streep (feestje)!

Ik wordt verpleegkundige, dit was altijd mijn antwoord op de vraag wat ik later wilde worden. Ik krijg er echt een kik van om mensen te kunnen helpen. Ookal gaat het maar om de kleinste dingetjes, het zit denk ik ook wel een beetje in mijn bloed. Aan mijn Engelse famillie kant doet vrij wel iedereen iets in de zorg, dus ik heb het niet van een vreemde. Helaas helaas  gooide PH roet in het eten, het is voor mij simpelweg niet meer mogelijk om verpleegkundige te worden, en ja dit vind ik oprecht kut. Lekker grof gezegd, maar wel de waarheid. In de verpleging werken is zwaar en ondanks dat ik er veel voor over heb, vrees ik dat dit het niet gaat worden. Wat dan wel? In het begin had ik oprecht geen idee wat ik nou wel wilde, ja iets in de zorg maar dan stuit je eigenlijk al gauw op zwaar werk. Ik zeg altijd dat als ik vwo had gedaan, ik waarschijnlijk wel iets van geneeskunde had willen doen. Dus je snapt, dat zorg idee laat ik niet zo snel los. Ik heb een poosje gedacht aan de opleiding apothekersassistente, maar toen iemand mij vertelde dat dit werk onderschat wordt en dus eigenlijk heel zwaar is, besloot ik toch nog verder te zoeken. Ik probeer zoveel mogelijk mijn leven om mij te laten draaien en PH mag natuurlijk niet bepalen wat ik wel kan en niet. Maar er zijn grenzen, zeker wat betreft mijn toekomst. Wat dan wel? Na een tijdje rond gekeken te hebben kwam ik het beroep doktersassistente tegen, eigenlijk heel logisch, het is iets met mensen en in de zorg. Dus twee dingen die ik graag wilde combineren. Sinds ik vorig schooljaar stage heb gelopen bij de huisarts haar doktersassistente was ik om. Het plan was dan dus ook om dit jaar mijn overgebleven vier vakken af te ronden en volgend school jaar aan de opleiding te beginnen.

Maar het gaat niet goed, zelfs op mijn blog weet ik de schijn er goed in te houden. Naast wat fysieke perikelen afgelopen weken zit ik er mentaal ook niet zo goed in. Het gaat dan wel is waar nu eindelijk fysiek wat beter, inmiddels werk ik bij de Hema, help ik bij de scouting en heb ik een aardig goed sociaal leven. Heel chill natuurlijk, maar doordat het wat beter gaat denk ik dat ik de hele wereld aan kan. Een soort van superman taferelen, maar ja ik kan natuurlijk bij lange na niet de hele wereld aan. Dit werd mij vorige week pijnlijk duidelijk, het begon met een migraine aanval, waarbij ik trammadol (soort morfine) moest nemen om de ergste pijn te sussen. Uiteraard denk ik dan niet ‘goh laat ik is wat rustiger aan doen’ nee hoor, dinsdag was ik met mijn mama mee naar de hockey en moest ik in de avond werken, woensdag had ik in de avond school vereniging waar bij ik al een halve astma aanval kreeg. Omdat ik dacht dat, springen, dansen, zingen en klappen te gelijk een heel goed idee was. En als klap op de vuurpijl, vond ik het een prima plan om donderdag nog een dagje school er achter aan te gooien. Die donderdag kwam ik helemaal gesloopt thuis, paniekaanvallen heb ik niet zo snel thuis, dit omdat het er vertrouwd voelt. Maar ik was helemaal in paniek, ik moest nog zoveel doen maar ik had zoveel pijn. Van mijn kruin tot aan mijn kleine teen, elk spiertje deed pijn. Omdat ik niet nog een trammadol mocht moest ik een anderen manier zien te vinden om van de pijn af te komen. Dit is uiteindelijk gelukt door eerst lekker hysterisch te huilen, vervolgens heb ik een goedgesprek gehad met mijn moeder en hebben we samen besloten dat ik iets rustiger aan moet gaan doen. Ik ben nog al stresserig aan gelegd, dus ik kan over het minste of geringste al gaan piekeren. Zoiets sufs als een onvoldoende kan voor mij al een hele boel stress veroorzaken. Doordat ik zo gevoelig ben voor stress, ben ik bang om in paniek te raken, daardoor raak ik juist in paniek en gaat mijn lichaam zich voortdurend aanspannen, dit resulteert dan ook weer in hartkloppingen en anderen pijnlijke symptomen. Die hartkloppingen zorgen ook weer voor stress en paniek, dat zorgt ook weer voor minder concentratie en geheugen verlies. Hallo visuele cirkel die zo moeilijk door te prikken is.

Naja je snapt ik moet dit patroon doorbreken, het vreet je namelijk op en spuwt je daarna tien keer zo hard uit. Die donderdag was ik gebroken, van alles. Uiteindelijk hebben we (ik, mama, papa, maatschappelijk werk en de ergo) besloten om toch verspreid over twee jaar examen te doen, ipv dit jaar alles. Ondanks dat dit mijn eigen keuze is, ben ik er nog niet volledig van overtuigd. Ik heb een plan, dat plan ookwel een ideaal beeld wil ik volgen. Maar ik heb echt geen anderen keus dan dit ideale beeld te moeten bij schrapen. De afgelopen weken heb ik mij wel heel erg gerealiseerd dat ik zo verschrikkelijk blij ben dat ik toch al aangepast onderwijs volg. Ondanks dat ik mijn school soms vervloek, ben ik heel blij in hoe ze dit stukje oppakken. Er worden nu al allemaal suggesties geofferd voor volgend jaar, hoe ik het beste weer kan instromen in de vervolg opleiding en welke vakken het beste zijn om dit jaar examen in te doen. Het zou even wennen zijn, maar uiteindelijk weet ik ergens diep van binnen dat dit de juiste keus is. Voorlopig ben ik de eeuwige middelbare scholier… lastig wel maar inmiddels weet ik ook wel dat alles anders gaat in mijn leven, dus er zou ook wel weer iets van nut in dit ding zijn. Mijn psycholoog zei vandaag ‘zie het zo, je bent dadelijk wel heel goed in nieuwe vrienden maken’ al mijn vrienden gaan wel dit jaar weg. Dit was natuurlijk twee jaar geleden hetzelfde geval en natuurlijk rijndam, en een leraar zei ‘naja je leert jezelf goed kennen’ en dat is zeker waar.

Voorlopig ben ik nog even Cait de eeuwige derde klasser, maar dat is niet omdat ik dom ben. Puur omdat ik gewoon even wat meer tijd nodig heb.

Liefs

Cait