Hi,
Vandaag wil ik nog even verder schrijven over mijn vorige blog. Want 1142 worden vond ik wel genoeg eigenlijk, maar ik was nog lang niet klaar. Vandaag dus deel 2.
Allereerst wil ik jullie bedanken voor de ontzettend lieve en fijne reacties die ik op deel 1 heb gekregen. Het doet mij veel goed om te lezen dat anderen mijn blogjes waarderen. Wat veel van jullie niet weten is dat ik in het “echt” heel verlegen ben, ik heb last van perfectsionisme, waar ik in deel 1 het er nog over had dat er geen ideaal beeld bestaat heb ik toch het een en ander op te biechten. Voor mij voelt het alsof er wel een ideaal beeld is, dit is niet raar, maar wel ronduit vervelend (zeg maar gerust klote).
Om de een of anderen reden denk ik altijd al te weten wat iemand anders over mij denkt, ik geef die persoon vaak niet eens de kans om anders te doen bewijzen. Als het ware vul ik dus in voor een ander wat hij/zij over mij denkt, grappig genoeg (oke eigenlijk niet grappig) zijn die gedachtes altijd heel negatief. Daardoor ben ik bang om fouten te maken en om überhaupt eigenlijk iets te zeggen en hier door ga ik denken, denken en oh ja denken. Ik las laatst ergens een tekstje waar in stond “ik overdenk zelfs het overdenken” dit is wel van toepassing ja. Doordat ik zoveel denk word ik verlegen, zeg maar gerust bang. Moet ik iets nieuws doen, dan ben ik tot alles toe in staat zodat ik het niet hoef te doen. Dit is voornamelijk met grote groepen het geval, ik ben bang voor reacties van anderen, bang om buiten gesloten te worden en bang om niet geaccepteerd te worden. Vaak is dit complete onzin, want hoe vaak ik wel niet te horen krijg ‘dat ik zo’n leuke meid ben’ of ‘dat ik super spontaan ben’. Als je aan mijn vriendinnen vraagt om mij te omschrijven dan krijg ik dit ‘aanwezig, vrolijk, positief, behulpzaam, humoristisch (vooral kurk droge humor) en volgens hun heb ik altijd mijn zegje klaar’ positief toch. Waarom ik dit dan niet kan accepteren blijft een magisch wonder. Maar goed, ik dwaal weer veel te ver af, het gaat eigenlijk om tips ofzo.
Tips vind ik eigenlijk heel lastig om te geven, dus misschien heb ik een klein beetje gelogen over dat ik tips ging geven (sorry sorry haha). Maar om toch een beetje een positieve draai aan dit verhaal te geven, wil ik nog wat nuttige dingen opschrijven. Anders word dit meer een ‘hoe moet ik met Cait omgaan en wat is haar gedachten gang’ gebruiksaanwijzing. Ook niet helemaal de bedoeling 🙂
Nuttigheidje 1 is: -hoe toepasselijk- schrijven. Zoals jullie weten schrijf ik graag (verrassend he, anders was je hier nu ook niet). Maar oprecht schrijven helpt veel, of je dit deelt met de rest van de wereld of liever voor jezelf houd maakt niet uit. Je gedachten staan ergens, of dit papier is of online maakt ook niet uit. Je kunt ze weg zetten of uitschakelen, ik dacht altijd dat schrijven niks voor mij is. Maar het gebeurt vaak genoeg dat ik toch even mijn notities erbij pak en het een en ander opschrijf. Mijn hoofd voelt leger daarna, schrijven is sowieso voor mij goed want ik vergeet vrij wel alles. Dan vertel ik iets tegen een vriendin en die maakt dan mijn zin af, “ja cait dat heb je al een keer verteld”. Ik kan mij dan oprecht niet meer herinneren dat ik het verteld heb, of ik vergeet juist iets te vertellen. Schrijven is eigenlijk praten tegen een vriend/vriendin, zonder dat hij iets door vertelt of antwoord geeft. Heel nuttig dus.
Nuttigheidje 2 is: Muziek. Het is niet echt dat ik het gebruik om dingen te accepteren. Maar ik gebruik zeker muziek als hulpmiddel, voel ik mij rot dan zet ik een lijst op met positieve muziek, of van die foute mee zingers (yeps zo’n type ben ik). Daarnaast vind ik het heel fijn om even helemaal niks te doen en alleen maar te luisteren naar de muziek. Gewoon even helemaal relaxen, dat gebeurt niet zoveel want ja ik ben nou eenmaal graag bezig.
Nuttigheidje 3 is: Vriendschap. Wellicht een klein beetje cheesy, maar wel waar. Ik heb veel aan mijn vrienden, ik kan met ze lachen, huilen (al huil ik niet zoveel in het openbaar, tenzij het om rekensommen gaat want ja dyscalculie he) en alles met ze delen. Dat laatste doe ik ook regelmatig (oeps), soms met net iets teveel details, maar he daar heb je vrienden voor. Nee maar zonder grappen, ik denk dat ik zonder mijn vrienden heel anders ben. Bij hun kan ik zijn wie ik wil zijn en word ik geaccepteerd. De key is om te zorgen dat je genoeg vrienden om je heen hebt, dit kunnen ‘school’ vrienden zijn, die je bijvoorbeeld alleen op school ziet en spreekt of alleen buitenschoolse vrienden. Hoe dan ook het gaat erom dat er een groepje mensen is bij wie je je 100 % veilig voelt.
Zoals je al merkt zijn het niet echt tips, daarom heb ik ze ook maar nuttigheidjes genoemd. Ze helpen bij mij en wellicht bij jouw ook wel, of vertel je ze door. Dat kan natuurlijk.
Ik ben van plan (ik weet ik ben veel van plan) om een aantal ‘series’ (klinkt vet professioneel) te maken op mijn blog. Dit zijn blogjes die op elkaar aan sluiten en over het zelfde onderwerp gaan. Ik ben nog bezig met de uitwerking en de daadwerkelijke content te schrijven. Maar dan weten jullie in elk geval dat ik van plan ben om nog actiever te worden, nou zeg ik dit wel vaker en komt er niks van terecht. Dus misschien is dit ook weer een grote flop, maarja we zullen zien.
Ik hoop dat jullie het leuk vonden om weer over mij te lezen, stiekeme egoïst die ik ben haha.
Liefs Cait
sometimes what youre looking for – comes when you are not looking
