Hi,
Daar was ik weer. Even een kleine break van blog land gehouden (alweer), maar nu gaat het weer goed dus ben ik weer terug. Vandaag een blogje over de kunst van het accepteren. Een iets dieper onderwerp maar ook ontzettend belangrijk.
Allereerst wil ik even een kleine disclaimer toevoegen, ik ben natuurlijk geen psycholoog en ook geen psychologisch wonder. Maar wel een ervarings- deskundige, ik deel graag mijn tips en mijn verhaal over hoe ik het een plek heb gegeven en hoe het bij mij is gegaan.
‘Ik vind het maar knap hoor, hoe je zo positief kan blijven’, ‘knap hoor dat je gewoon door gaat met je leven’ ‘je ziet er goed uit, het gaat goed he’ en zo kan ik nog wel even door gaan. Dit zijn dagelijkse opmerkingen die ik te horen krijg, niet dat het echt heel erg is. Maar laten we eerlijk zijn, ieder ander zou precies het zelfde doen. Je kan namelijk moeilijk in een hoekje 24/7 gaan huilen over dat je nooit meer het zelfde word als eerst. Daar is het leven iets te mooi voor (diep he haha).
Inmiddels loop ik al 2,5 jaar bij een psycholoog, elke keer leer ik weer nieuwe dingen over mezelf. Ik vind dat naar een psycholoog gaan en met een psycholoog praten niks is om je voor te schamen. In tegen deel, eigenlijk zou elk tiener meisje moeten beschikken over die hulp. We leven in een wereld waar iedereen streeft naar een ideaal beeld, guess what dat ideaal beeld bestaat niet. Je bent je eigen unieke zelf en daar moet je het mee doen. Nou oke niet helemaal natuurlijk, het is vrij pittig als je de artsen hoort zeggen dat beter worden er niet meer in zit. Ik lag op Intensive Care toen mijn ouders plus de arts het kwamen vertellen. Eerlijk gezegd had ik het wel verwacht, ik lag er als een stervend vogeltje bij. Ik heb dus niet een echt gesprek gehad waarin duidelijk werd dat de oude Caitlen niet meer terug zou komen. Aan de ene kant is dat wel fijn, maar soms dan had ik liever gewild dat ik tegen over de arts zat en dat die het even kwam vertellen. Niet terwijl je bijna dood gaat. Maar afijn ik kan de tijd niet meer terug draaien…
In het begin wilde ik alleen maar praatte over vroeger, sippe dat dat niet meer terug zou komen. Maar ik denk dat het in Rijndam was dat het kwartje viel, ik werd overgeplaatst naar een nieuwe school. In feite kreeg ik een tweede kans, ook al voelde het toen niet als een tweede kans. Eerder als een stempel “ha jij word lekker niet meer beter”, maar ik besefte mij ook dat ik hier wel zou worden geaccepteerd om hoe ik ben. Niet meer horen dat ik alleen maar naar school kom als ik dat wil, want geloof me dat is absoluut niet het gene wat je tegen een “chronisch zieke” moet zeggen (het word chronisch ziek is ook weer zo’n stempel). Ik deed zo mijn best en het enige wat ik er voor terug kreeg was een anderen school, nieuwe mensen en alles weer opnieuw moeten uitleggen. Maar als ik er naar terug blik, besef ik mij dat dit wel de beste keuze is geweest uit mijn leven. Ik werd gelijk omringd door hele fijne mensen, mensen die het zelfde mee hebben gemaakt, mensen die door je ziekte/stempel heen kijken. Want he ik ben dan wel ziek, maar niet minder Caitlen daardoor.
Ik kreeg ook een nieuwe psycholoog, nummer 4 alweer, nee het is niet wat het lijkt, ik verslind ze echt niet als snoep ofzo… Nee grapje, door omstandigheden heb ik er al een aantal voorbij zien komen. Maar met deze had ik ook echt een klik, ik durfde mij voor het eerst heel kwetsbaar op te stellen. Zei heeft mij geleerd, dat als je niet te veel meer over vroeger na denkt maar juist over het nu denkt, je een stuk gelukkiger word. Vroeger is nou eenmaal vroeger, daar kun je nu niks meer aan veranderen. Geloof mij, dit heeft veel tijd nodig. Dipjes zijn er altijd, waarom denk je dat er de ene keer 1 week verschil tussen mijn blogjes zitten en de anderen keer 3 maanden. Maar op dit moment voel ik mij heel sterk, ik ben trots op wie ik ben en wat ik allemaal kan.
Elke dag groei ik weer een klein beetje, zoals vandaag, een monster score neer gezet op mijn 6 minuten looptest (zie vorige blog), ik kan namelijk 435 meter lopen in 6 minuten. Een oplopende looptest score, die ook blijft oplopen zie ik graag. Het helpt mij herinneren in wat voor een diep dal ik 2 jaar terug zat. Ik meen mij te herinneren dat mijn slechtste score 230 meter was. Ik heb op zeker eens in de zoveel tijd mijn twijfels over mijn toekomst, want ook al schrijf ik dit zo heel positief en in een roze bubbel. Moet ik die mooie roze bubbel toch iets donkerder kleuren, ik word niet meer beter, de kans dat mijn medicijnen stoppen met werken is groot, de kans op heel oud worden is klein. Want hoe je het went of keert, mijn longen zijn ziek en die ziekte is progressief, ik praat hier niet graag over omdat ik een manier heb gevonden om er mee te leven. Maar als je je vriendinnen over toekomstige kinderen hoort praten en opleidingen en banen, komt de klap toch elke keer weer lekker hard aan. Want niks is zeker in mijn leven, maar dromen mag altijd. De medische wereld blijft zich ontwikkelen en wie weet over 10 jaar is er een oplossing. Of een ander soort therapie uitgevonden.
Op dit moment begin ik opnieuw aan een poging trauma verwerking, doormiddel van EMDR. Want een trauma heb ik zeker, zodra ik hier van af ben of als ik er minder last er van heb wil ik jullie er graag wat over vertellen. Maar zoals je kan begrijpen gaat dat nu nog even niet.
Inmiddels staan er al bijna 1000 worden op papier, respect als je zover bent gekomen haha. Ik maak zeer binnenkort een deel 2 waar ik al mijn tips op een rijtje zet. Maar ik wil nog een ding kwijt, in mijn nieuwe klas zit een meisje genaamd Isabelle. Isabelle is een heel lief en mooi meisje van 13 jaar, ze heeft een stofwisselingsziekte maar dat houd haar niet tegen. Ze schrijft net als ik een blog en ik zou het super tof vinden als jullie ook op die van haar is een kijkje nemen. www.lifeofisabelle.com. Oh en dan nog iets, als je toch op het internet rond surft, neem gelijk ook even een kijkje op het mega inspirerende blog van Frederique. www.mijnhartvangoud.blogspot.nl
Zo ik denk dat dat het voor vandaag weer even was. Ik hoop dat jullie het helemaal tot aan hier hebben gered, dat zijn namelijk precies 1142 worden verder dan waar je begonnen bent. Chapeu haha, vergeet niet je leven is mooi maar je kan het alleen nog maar mooier maken.
Expect nothing, appreciate everything
Liefs Cait,
