Hi
Al lang niet meer geschreven, dit keer weet ik ook precies waarom. Voor mij zijn de afgelopen weken mentaal en fysiek heel erg zwaar geweest. Op dat moment had ik ook absoluut geen behoefte om te schrijven. Ik zie mijn blog als een hobby/bezigheid en ik wil niet dat het een verplichting word. Toch mis ik het wel een beetje, daarnaast is er heel veel gebeurd deze weken dus ik dacht, ik schrijf maar weer wat. Dus bij deze ik leef nog 😉 Lees je mee?
Groningen
Vorige week was ik weer in het heerlijke Groningen, op bezoek bij mijn favoriete professor. Ik ben er achter gekomen dat ik erg speciaal ben, een vriendinnetje met PH zit namelijk bij de ‘gewone’ dokter. Ik zit bij de baas boven baas, toch wel grappig. Maar goed Groningen dus, ik loop al een tijdje rond met onverklaarbare vermoeidheid. Zo erg dat ik er soms niet eens meer door naar school kan gaan, iedereen die mij een beetje kent zegt ook dat ik er zo moe uit zie. Mijn therapeuten zeiden ook al dat ik in een soort van overlevingsstand stond. Dat klopte eigenlijk wel, ik kon niet meer. Alles koste mij moeite, ik werd ook van alles moe. Onverklaarbaar, nog steeds. Uit de echo en de bloeduitslagen bleek niks aan het handje te zijn. Integendeel zelfs mijn hart heeft zich ontzettend goed herpakt, het ziet er nu weer uit als een hart met tetralogie van fallot. Ook mijn longen hebben zich goed herpakt, dat is natuurlijk super fijn. Het geeft ook wel een stukje geruststelling, maar waar komt die vermoeidheid dan vandaan? Hij heeft geen idee, wat hij wel door had is dat het ook niet zo langer meer kon. Hij gaat samen met mijn revalidatie arts een gesprekje voeren over mij, kijken wat zei nog heeft in te brengen en of ze misschien met een heel ander plan kunnen komen. Ik ben benieuwd.
Ziek
Naast dat de afgelopen weken bestond uit ziekenhuis bezoeken bestond deze weken ook uit ziek zijn. Ja ik kan dus ook nog gewoon ziek zijn ;). Niet eens gewoon, best wel erg. Van de week werd ik verkouden, overal pijn, verstopte neus je kent het wel. Maar alsof dat nog niet genoeg was, besloot mijn lichaam een virus te ontwikkelen. Met als gevolg dat ik vorige week in de nacht van maandag op dinsdag, ineens weer in een gele auto lag (ambulance). Ik werd midden in de nacht wakker van het hoesten, het schoot er in en voor dat ik het door had kon ik niet eens meer ademhalen. Het voelde als of iemand met steken in mijn keel stak als ik dieper en gehijg adem wilde halen. Mama had eerst de douche aan gezet, zodat ik lekker kon stomen maar het hielp niks. Huisartsen post gebeld, die heeft ambulance gestuurd omdat die het niet vertrouwde. Ik werd mee genomen naar het JKZ, maar daar kreeg ik alleen maar paracetamol en moest anderhalf uur wachten om te kijken of die aanval niet terug kwam. Gelukkig niet en mocht begin van de ochtend gewoon weer naar huis, de rest van de week hoesten ik de longen uit mijn lijf, kon ik amper praten en deed alles zeer in mijn lichaam. Nu ben ik er gelukkig weer helemaal boven op gekomen, nog een beetje snotterig maar dat hoort er nu eenmaal bij.
Iets nieuws?
Naast dat de afgelopen weken niet bepaald top waren, zijn er ook nog leuke dingen gebeurd. Ik mag mij namelijk voorstellen als nieuwe columniste van Onzichtbaar ziek, dus neem daar zeker even een kijkje. Daarnaast hoop ik eind deze week, mijn winkeltje open te gooien, als alles volgens plan loopt, dan kan je zeer binnenkort leuke dingen bestellen in mijn shop. Je helpt mij daar bij heel erg, want een bijbaantje op dit moment is voor mij vrijwel onmogelijk. Daarnaast, is het ook mijn nieuwe uitrust momentje dus doe ik dit ook als rust. Ik ga nog even niet vertellen wat het precies is, daar schrijf ik deze week nog een blogje over. Maar ik kan jullie wel vertellen, dat ze ontzettend gaaf zijn. Dus wat zou het zijn…
Dar was het wel weer.
Liefs Cait
