Hi
Gister was het al weer 3 september (!!), voor mijn gevoel was ik vorige week nog in rijndam. Het gaat echt ontzettend snel, gelukkig maar want 2016 is nou niet echt een jaar om te onthouden. Maar goed, gister mocht ik iets ontzettend leuks/engs doen, collecteren en wat was het gaaf.
Gister ging ik collecteren voor Stichting hartekind, stichting hartekind is een stichting, die zich inzet voor kinderen met een aangeboren hartafwijking, door middel van het financieren en het stimuleren van relevante wetenschappelijke onderzoeken. Nee dit zei ik gister niet tegen de mensen die geld moesten geven hoor, wat dan wel? In de ochtend was ik nog beleefd en vroeg ik standaard “bent u bekend met stichting hartekind” en als ze dan nee zeiden, vertelde ik er wat over. Daardoor was ik altijd een minuut of 2 bezig met een persoon, in de middag hadden we een anderen tactiek toegepast, namelijk “heeft u nog wat over voor stichting hartekind” dit werkte veel gemakkelijker en ik kreeg het idee dat mensen daardoor nog meer bereid waren om iets de doneren. Daarnaast zat ik in mijn rolstoel, we grapten de hele tijd dat mensen mij daardoor vast zieliger vonden en het doneer gehalte hoger werd! Hopelijk heeft dit ook echt gewerkt, dat zou natuurlijk heel fijn zijn.
Ik moet zeggen, in het begin is het collecteren dood en dood eng! Alleen het idee al, op mensen afstappen en om geld vragen. Als ik iets heel erg eng vind ontwijk ik het liever, gister was dit niet echt een optie. De meeste mensen die mij kennen, zeggen vaak dat ik altijd zo vrolijk en enthousiast ben, als je mij net kent weet je wel dat ik ontzettend verlegen kan zijn. Ik weet niet zo goed hoe dit komt, maar als ik dingen moet doen buiten mijn (relatief kleine) comfortzone ren ik er graag voor weg. Ik ben super onzeker en mijn zelfvertrouwen is vaak ver te zoeken (voor mijn gevoel), maar gister heb ik mijn zelfvertrouwen maar een beetje gefaked. Ik moet zeggen dat ik door dat ik speelde alsof ik zelfvertrouwen had, ik het ook daadwerkelijk kreeg. De eerste twee mensen vond ik dood eng, het liefst had ik tegen m’n moeder gezegd “kom we gaan naar huis”, maar ik wist dat dit natuurlijk ook geen optie is. Na die twee mensen ging het mij veel gemakkelijker af, ik kreeg er zelfs lol in. Uiteindelijk waren mijn moeder, die aardige mevrouw, de die hards en ik als laatste over, waar we begonnen met een groep van 17 mensen! Ik heb ontzettend veel lol gehad, zo veel zelfs dat toen we de bus uitstapten en de chauffeur ons nog even hielp, ik hem wilden bedanken met “hartstikke bedankt en ik wens u nog een fijne dag verder” gelukkig betrapte ik mezelf er op dus bedankte ik hem alleen maar.
Nog iets anders, iets wat ook met de stichting te maken heeft, ze plaatsen elke week een verhaal op hun site/facebook, van een hartekind. Afgelopen week was het mijn beurt, mijn verhaal werd geplaatst. Ik zelf heb het niet geschreven omdat ik er 1. nog niet aan toe ben om alles op te schrijven en 2. ik mij eigenlijk niet alles meer kan herinneren. Daarom heeft mijn moeder het geschreven en het is heel mooi geworden. Je kunt mijn hele verhaal vinden op www.stichtinghartekind.nl en dan naar het kopje over hartekind en dan kan je weer klikken op “geef hartekind een gezicht” en daar sta ik dan ergens tussen.
Lieve mede collectantes bedankt voor de ontzettend leuke dag!
Liefs Cait
