Ik ben Caitlen.

Hi, daar ben ik weer na een lange radiostilte. Lees je mee?

‘Wat doe je eigenlijk? Studeer je nog of werk je al?’ een vraag die ik sinds ik verhuisd ben vaak heb gekregen. Een hele gewone vraag die ik zelf ook stel aan mensen die ik voor het eerst ontmoet. Maar voor mij een vraag waar ik nooit echt een goed antwoord op wist. Want hoe vertel je aan mensen dat je ziek bent, niet meer beter wordt en ook nog eens een Wajong hebt. Dus afhankelijk van wie de vraag vroeg antwoorde ik die vraag met ‘oh ik heb even een jaartje voor mezelf genomen’ of als ik die persoon daarna nooit meer zou zien zou ik antwoorden ‘ik heb gestudeerd en ben nu een beetje aan het rondkijken’. Een antwoord dat niet waar is, maar ook niet gelogen is. Want ik heb gestudeerd, ik ben een beetje aan het rondkijken en heb ook een jaartje voor mezelf genomen. Maar het is niet een heel eerlijk antwoord.

Verder lezen →

De operatie

Het is woensdag 25 februari 2015 rond een uur of 07:00, ik wordt wakker in een ziekenhuisbed. In tegenstelling tot de week ervoor mocht ik dit keer niet thuis slapen. Dat vond ik erg jammer want deze nacht was ontzettend zwaar. Het is de dag, of nou ja dat moet het gaan worden. Terwijl ik de stukjes slaap nog uit mijn ogen wrijf probeer ik zo stil mogelijk mijn operatie hesje aan te trekken. Ik heb het koud van de zenuwen en ben totaal niet op mijn gemak. Mijn moeder probeert mij gerust te stellen, ik ga zo slapen en wordt wakker als alles klaar is. Normaal gesproken zou je voor de zenuwen een pilletje krijgen, maar vorige week was ik daardoor 24 uur van mijn geheugen kwijt. Dat doen we dus deze keer niet. Het zou fijn zijn als ik nog wat herinner. Niet alles, maar wel bijvoorbeeld waar ik ben en wat er net gebeurd is. Ook hoeft dit keer niet iedereen te weten dat ik geen onderbroek aan heb. Ik kruip onder de dekens en laat een paar traantjes, de dag. De dag waar ik al een half jaar naar uit kijk, vandaag komt er een eind aan de blauwe lippen en nagels, de altijd blijvende vermoeidheid, het buiten adem zijn. Na vandaag kan ik weer hockeyen, fietsen, hardlopen, dansen, springen, lopen. Na vandaag kan ik alles weer wat ik een half jaar geleden nog kon. Vandaag wordt mijn hart eindelijk gerepareerd. Terwijl ik door de gangen van het nog stille ziekenhuis rijd overvalt mij een soort rust. Het komt goed, ik denk aan de nieuwe telefoon die ik ga krijgen als ik straks wakker wordt. Een roze. Ik denk aan alle mooie dingen die ik kan gaan doen als ik straks weer helemaal beter ben. Het gaat goed komen.

Terwijl ik op het OK bed kruip zeg ik tegen de anesthesist iets van ‘je moet er wel voor zorgen dat ik lekker ga slapen he’ hij lacht en knikt. Er worden groen kleurige warmte dekens over mij heen gelegd, een infuus wordt geprikt en ik kijk vol spanning naar mijn moeder. Ze knikt. Dan wordt er een kapje op mijn neus en mond gelegd, het ruikt naar een snoepjeswinkel. Laat dat nu net mijn favoriete winkel zijn. De anesthesist vraagt waar ik over ga dromen. Dat is een simpele vraag. Flash de hond die we net een half jaar hebben. Oh ik kan niet wachten tot dat we weer samen kunnen wandelen. Samen tellen we tot 10, niet van plan te gaan slapen val ik bij 5 toch in een diepe slaap.

Na een heel aantal uur, voor mij voelde dat niet zo maar voor mijn ouders wel, wordt ik wakker. Tenminste ik doe een poging tot, maar zodra ik mijn ogen open doe zie ik een TL buis en een systeem plafond. Niet mijn kamer, dus ik moest nog wel in een droom zijn. Tot dat ik mij herinner dat ik in het ziekenhuis ben en dit de IC is. Heel zachtjes draai ik mijn hoofd, al gaat dat wel heel moeilijk. Ik zie mijn moeder en probeer te praten. Mijn keel doet pijn en ik besluit dat ik nog maar weer even verder ga slapen. Na misschien een uurtje wordt ik weer wakker. Elk spiertje dat er in mijn lijf zit doet pijn, mijn keel bonkt als een mallen. Mijn borst doet zo’n ongelofelijk veel pijn dat ik bang ben dat het nog open is. Iets wat kan gebeuren door zwelling die ontstaat. Voorzichtig kijk ik omlaag, ik constateer dat mijn borst dicht is. Of nou ja, er zijn zoveel draadjes en verbanden dat ik het niet eens kan zien. Er schiet een steek door mijn lijf, ik til mijn hoofd weer op. Dat doen we dus niet nog een keer Caitlen, zeg ik tegen mezelf. De deur van mijn kamer gaat zachtjes open, ik zie mijn moeder binnenkomen. Er gaat een zucht van verlichting door mij heen. Het liefst wil ik roepen ‘mamaaaaa ik leef nog’ maar in plaats daar van spreek ik de beroemde woorden ‘mag ik nu mijn nieuwe telefoon’. Prioriteiten. Ze moet lachen. Nog high van alle pijn medicatie probeer ik duidelijk te maken dat mijn keel zo’n zeer doet. Maar echt heel veel komt er niet uit. Gelukkig begrijpt de verpleegkundige mijn boodschap en brengt ze mij een bekertje ijs blokjes. Wat een verlichting, ik knik als teken dat het helpt. Blij dat die keel minder dof voelt, minder blij dat ik niet kan bewegen. Op eens realiseer ik mij iets, waar is mijn groene dino. Die is altijd bij mij, dat is mijn knuffel. Ik vraag het aan mijn moeder en het beest lag boven mijn hoofd. Mijn besef voor tijd is weg, het zal wel laat zijn. Met dat ik het denk wordt het bed van mijn moeder klaar gemaakt. Gelukkig, mama mag blijven slapen.

Het wordt een nacht van hell. Niemand heeft geslapen. Mama niet, ik niet. Mijn lijf doet zo’n pijn, ik kan niet op mijn buik slapen. Niet even naar mijn zij draaien, mijn handen zijn overgenomen door de infusen en draadjes en kan ze daardoor niet comfortabel neer leggen. Uit mijn buik komen dikke slangen met continu vocht er in. Plassen kan alleen door een katheter, drinken en eten mag niet, terwijl ik zo’n honger en dorst heb. Mijn borst zit vol met plakkers waar ik verschrikkelijk allergisch voor blijk te zijn. Zelfs jeuken kan niet. Ik wil zo graag groot en stoer lijken, maar dit is gewoon drie keer niks. Het gaat niet, dus besluit ik mij over te geven aan de pijn en het verdriet dat ik voel. Ik kon mij geen voorstelling maken bij de dag na mijn operatie. Maar als dat wel was gelukt had ik het nog rooskleuriger gezien dan dat het is. Want dit is verschrikkelijk.

Maar ook deze dag ging weer voorbij. Toen ik op de normale afdeling lag in een eigen box (kamer) dacht ik pas, nu komt het goed. Mijn vader kwam dan eindelijk met mijn lang verwachte nieuwe telefoon. Wat was ie mooi roze, hij stelde hem in en toen was ik weer online. Alleen lukte typen niet, de berichtjes van alle mensen om mij heen kon ik nog niet beantwoorden. Het waren er zo veel dat ik besloot mijn telefoon weer weg te leggen. Het ding maakte mij zo moe, dat was ik ook. Moe, zo moe. De eerste paar dagen heb ik bijna de hele dag geslapen en weinig gegeten. Een van de verpleegkundige kwam met het bericht dat het tijd was om te gaan zitten. Zitten, ik ga helemaal niet zitten. Voortaan ga ik gewoon liggend door het leven antwoorde ik. Ze moest lachen. Maar vooruit, het rug gedeelte van mijn bed kwam omhoog. Kleine beetjes, maar het deed zeer. Dus drukte ik het knopje in van de morfine pomp. Het spul zorgde voor wat verlichting. Maar niet alles. Toen ik eenmaal overeind was kwam ik erachter hoe vet mijn haar wel niet was. Gelukkig bedacht de verpleegkundige zich dat dit het moment was om het haar te wassen.
Met fris gewassen en ingevlochten haar, lieten ze het bed zakken en viel ik weer in een diepe slaap.

 

Er komt een deel 2.

25 februari 2015, de dag (of toch niet)

Hi

Het is alweer bijna 25 februari, een dag die voor vele een dag als andere is. Maar niet voor mij, 25 februari is het al weer 6 jaar geleden dat ik aan mijn hart geopereerd ben. Een dag die mijn hele leven voorgoed moest veranderen. Dat deed het ook, maar niet op de manier die de 14 jarige ik destijds bedacht had. Maar het leven kan soms raar lopen, zo was de dag ineens geen de dag meer. Maar een dag waar ik met gemengde gevoelens op terug kijk. Precies een jaar later begon ik aan de tafel van het revalidatiecentrum dit blog. In eerste instantie om met jullie te delen hoe het met mij ging maar ook om mijn tijd de doden. Soms lees ik wel is verhalen van toen terug, dan moet ik af en toe kei hard lachen en soms ook een beetje huilen. Maar wat is het ontzettend fijn om een dagboekje te hebben van die tijd.

Verder lezen →

Dat ene vraagteken

Altijd dat ene vraagteken.

Wat als je altijd dat ene vraagteken bent, als je overal waar je komt te horen krijgt dat je wel een bijzonder geval bent en dat het eigenlijk niet kan. Wat als je altijd dat ene vraagteken bent en voor nu ook zult blijven. Zult blijven ja. Ik vertel je er vandaag meer over, dit vraagteken. Lees je mee?

Verder lezen →

What a ride its been deel 2

Hi allemaal,

Eigenlijk had ik mij 2020 heel anders bedacht, wie niet? Het lijkt een beetje alsof we in een of andere enge film zitten. Een hele slechte enge film. Het is alweer juni en voor mijn gevoel had het ook nog best januari kunnen zijn. Ook mijn leven is een grote rollercoaster (wanneer niet) en dit blog had ik eigenlijk niet willen schrijven. Niet willen schrijven omdat ik niet zou willen dat het de waarheid was. Maar het is tijd om weer eens open en eerlijk te zijn. Want ondanks dat ik tegen iedereen in real life zeg dat alles ‘wel lekker’ gaat of ‘jaa gaat goed hoor’ is de werkelijkheid ietsje anders. Als je mij op facebook volgt, heb je wel gelezen dat ik een paar heftige weken heb gehad, dat klopt. Lees je mee?

Verder lezen →

What a ride its been.

Hii,

Wow. Dit is al weer even geleden dat ik schreef. Dat ik schreef op liefscait. Wat kan ik zeggen, it’s been a ride. Het heeft even geduurd voordat ik weer de moed vond om te gaan schrijven. Ik heb eigenlijk geen idee waarom het zo lang heeft geduurd. Ik denk dat het een aantal factoren heeft maar het voornaamste is dat ik ineens een nieuw leven heb. Ik zit niet zoveel meer thuis en heb voor het eerst in mijn leven een volle agenda. En dat is best wel wennen. Lees je mee?Verder lezen →

Dromen kwijtraken

Hi,

Ik weet niet meer precies wanneer ik voor het eerst mijn veel te grote oranje legards aan deed. Eens in de zoveel tijd moest je met hockey een keertje keepen. Dat vond ik eigenlijk heel stom, want rennen over het veld en de adrenaline van een goal maken was heerlijk.Verder lezen →

Door de ogen van een hartpatiënt deel 3 maar dan net anders!

Hii,

Ook dit is het leven van een hartpatiënt, toen ik begon met het schrijven van deze serie achtig iets wilde ik naar iets opbouwen. Ik wilde van de daken schreeuwen dat ik mij goed voelde. Zo goed dat ik even vergat dat ik dit nog met jullie wilde delen. Ik voelde mij voor het eerst sinds een hele lange tijd even niet ziek. Alles ging zo makkelijk, ik zat in een lekkere flow.

Verder lezen →